بنام خدا وصیتنامه اکبر زریابی اِن اله یُحبُ الّذینَ یُقاتِلونَ فی سبیل صفاً کاِنهم بنیانه مرصوص ای خدای من اگر در پیشگاه تو پلکهای چشمانم ببفتد وبه آواز بلند بنالم تا صدایم قطع گردد ودر برابر تو آنقدر بایستم که پاهایم ورم کند وبرای تو رکوع کنم تا استخوان پشتم از پا کنده شود وترا سجده نمایم تا اینکه سیاهی چشمانم پنهان شود وهمه عمر خاک زمین خورم وتا پایان عمر آب خاکستر آلوده آشامم وبین اینها بذکر تو گویا باشم تا زبانم کند شود اما با این رفتارهای سزاوار از بین بردن گناهی از گناهانم نمی گردم واگر مرا ببخشائی ؟ روی شایستگی من جلگه از روی عفو واحسانت واگربه کیفر رسانی بر من ستم ننموده ای خدا میدانم که تو کریم قادر منان که از این عشقته قتلت میسازی پس خدایا دست رد به سینه این حقیر درگاهت که کاسه گدائی ؟ همچنان خالی است مزن خدایا رفتند عزیزانی که چقدر خوب آنها را میشناختم واز آنها الهام میگرفتم وخط حرکت مذهبی سیاسی علمی وعمل خود را از راه آنان یافته بودم آری رفتند آنان که فقر ما فقرشان شادی ما شادیشان وعزای ما عزایشان بود رفتند آنان که امام ما امام شان عزیزانی رفتند که هر کدام برای خود امتی بودند ما مانده ایم وکوله بار؟؟؟ شاید که اشکهای چشمانم در اثر خشک شدنن یا در اثر گناه بیان آنان را که رفتند ؟ ادا نمیکنند آری خواهرم وبرادرانم زمان زمان جنگ است ینی[یعنی] اسلام وکفر وحق وباطل است جنگ یعنی جنود الله وجنود شیطان است خداوند دارد ما را در ؟ آزمایش خویش میازماید آزمایش بس عظیم وعزیز در راه این آزمایش عظیم خونها باید داده شود جانها باید فدا شود تا موفق به در آئم در این بین پیکر راست قامتان را ؟ راننده وهزاران تکه میکنند خدایا منم دوست دارم در رکوع وسجود تو برای همیشه در اینن مصاف سهمگین سر فرود آرم وبندگی خویش را بنمایش گذارم وصیتنامه زریابی به رجب نژاد لقای یار در معبد عشق جان فدا باید کرد یعنی به حسین (ع) اقتدا باید کرد بی سر به لقای یار باید رفت دینی است که اینگونه ادا باید کرد زریابی کومیل 0132644