بنام الله پاسدار حرمت خون شهدا وصیت نامه شهید اکبر عباسی غریب «ولا تحسبن الذین قتلو فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم برزقون» کسانی که در راه خدا کشته شده اند مرده می پندارید بلکه آنها زنده اند و نزد خدا روزی می گیرند. به نام کسی شروع می کنم که جانم در دست اوست به نام کسی شروع می کنم که جز او معبود و معشوقی نیست. بار خدایا با این همه گناهان که بر دوشم نهاده شده نمی دانم چگونه این نوشته را به عنوان وصیت نامه بنویسم . خدایا آیا من لیاقت آن را دارم که در رکاب حسین زمان خمینی کبیر با دشمنان این اسلام عزیز بجنگم و همچون حر به شهادت برسم. خدایا من نمی دانم که این سعادت نصیب من می گردد یا نه. و تو ای مادر عزیزم من می دانم که تو چقدر دردمند هستی ولی برایم آنقدر گریه مکن که از گریه تو منافقین کوردل خوشحال شوند. مادر عزیزم که بعد از خدا مهربانترین موجود نزد من هستی و من به وجود تو مادر افتخار می کنم که چنین فرزندی را تربیت کردی که افتخار اسلام باشد. مادر به من درسی آموختی که پای خود را در رکاب یاران حسین بن(ع) بگذارم و چه کشته شوم و چه مجروح شوم مادر برای تو افتخاری بزرگ است و شما ای مردم از زندگی رهبرتان سرمشق بگیرید آن را نمونه ای برای خود قرار دهید بیائید چون او فکر کنید، بیائید چون او زندگی کنید، بیائید چون او مبارزه کنید و بیائید به راه او ادامه دهید و خواهش من از شما خواهران ا ین است که اکنون در سایه جمهوری اسلامی می توانید زینب وار به تبلیغ بپردازید حرکت کنید به پا خیزید و در راه خدا قیام کنید و با حجاب خود مشت محکمی به دهان شرق و غرب بزنید. آری مردن حق است چه بهتر که انسان در راه خدا و به خاطر اسلام بمیرد بلکه او مرده نیست. شهادت نصیب کسانی می گردد که به امر خدا لبیک گفته و دسته دسته و فوج فوج برای نابودی کفر به پاخیزند و از مال و زندگی خود دست بکشند. در پایان از شما دوستان و آشنایان بخصوص تو مادر عزیزم اگر در کارهایم شما را رنجیده خاطر کرده ام مرا مورد عفو و بخشش قرار دهید . به امید پیروزی هر چه سریعتر رزمندگان اسلام و سلامتی رهبر عزیزمان. این نوشته در تاریخ 22/11/62 در باختران لشکر 25 کربلا نوشته شد. برادر حقیرتان اکبر عباسی غریب بنام الله پاسدار حرمت خون شهدا ولا تحسین الذین قتلو فی سبیل الله امواتا عند ربم یورذقون کسانیکه در راه خدا کشته شده اند مرده مپندارید بلکه آنها زنده اند و نزد خدا روزی می گیرند. به نام کسی شروع می کنم که جانم در دست اوست به نام کسی شروع می کنم که جز او معبود و معشوقی نیست. بار خدایا با این همه گناهان که بر دوشم نهاده شده نمی دانم چگونه این نوشته را به عنوان وصیت نامه بنویسم. خدایا آیا من لیاقت آن را دارم که در رکاب حسین زمان خمینی کبیر با دشمنان این اسلام عزیز بجنگم و همچون حر به شهادت برسم. خدایا من نمی دانم که این سعادت نصیب من می گردد یا نه. و تو ای مادر عزیزم، من می دانم تو چقدر دردمند هستی ولی برایم آنقدر گریه مکن که از گریه تو منافقین کوردل خوشحال شوند. مادر عزیزم که بعد از خدا مهربانترین موجود نزد من هستی و من به وجود تو مادر افتخار می کنم که چنین فرزندی را تربیت کردی که افتخار اسلام باشد. مادر بمن درسی آموختی که پای خود را در رکاب یاران حسین بن علی(ع) بگذارم و چه کشته شوم و چه مجروح شوم مادر برای تو افتخاری بزرگ است. و شما ای مردم از زندگی رهبرتان سرمشق بگیرید و آن را نمونه ای برای خود قرار دهید بیائید چون او فکر کنیم بیائید چون او زندگی کنید بیائید چون او مبارزه کنید و بیائید به راه او ادامه دهید. خواهش من از شما خواهران این است که اکنون در سایه جمهوری اسلامی می توانید زینب وار به تبلیغ اسلام بپردازید حرکت کنید بپاخیزید و در راه خدا قیام کنید و با حجاب خود مشت محکمی بر دهان شرق و غرب بزنید. آری مردن حق است چه بهتر که انسان در راه خدا و بخاطر اسلام بمیرد بلکه او مرده نیست. شهادت نصیب کسانی می گردد که به امر خدا لبیک گفته و دسته دسته و فوج فوج برای نابودی کفر بپاخیزند و از مال و زندگی خود دست بکشند. در پایان از شما دوستان و آشنایان بخصوص تو مادر عزیزم اگر در کارهایم شما را رنجیده کرده ام مرا مورد عفو و بخشش قرار دهید. به امید پیروزی هر چه سریعتر رزمندگان اسلام و سلامتی رهبر عزیزمان. این نوشته در تاریخ 62/11/22 در باختران لشکر 25 کربلا نوشته شد. برادر حقیرتان اکبر عباسی غریب